The significance of Indian Dance Jewelry - a yogic analysis

Every object and discovery made or found on Earth has various properties and uses and each object is created in such a way that it has its own uniqueness and purpose towards the benefit of mankind. All of God’s creations, though beautiful by themselves, are further beautified by the other creations that co-exist and accessorize them, continuing to be adored by people across place and time. The dark starry skies jewelled with a bright shining moon, a maiden adorned with a flower are just a handful of examples of how each creation has its own accessory to enhance its beauty. Likewise, in a dance performance the dancer’s dancing skills and the accessories which adorn her/him serve as a treat to the audience’s eyes. However, these accessories are not just worn for the purpose of enhancing one’s beauty and for attracting the audience’s attention. Early scholars have proved that these accessories have several properties closely linked to the foundational theories and the essence of yoga, which provide specific uses to the dancer.

Ottiyanam (Waist belt); Muthumaalai pathakkam (Long pearl chain); Attigai (Choker); Thodu, Maatal, Jimikki (Earrings); Nathu, Mookuthi, Pullaku (Nose studs & rings); Netrichutti (Headset); Suriyan Chandran (Headset in the shape of the Sun and the moon) & Raakodi (Accessory for the Plait) are important accessories of a Bharathanatyam performance.

Ottiyanam (Waist belt)

The Ottiyanam is worn around the waist, where the Manipura Chakra sits. The navel, being a central convergence point of the body where over 1008 nerves converge is considered as a very important part of the body from which energy radiates upwards and downwards; throughout the entire body system. Yoga texts describe that Kundalini Shakthi is activated when the Ottiyanam is tied onto the waist tightly. With a tight grip onto the waist, this waist belt applies pressure on some of the vital nerves, enabling the quick and smooth flow of blood, which in turn energizes the body. By having a firm hold, the Ottiyanam prevents the backbone and the other body parts from exhaustion. Since this accessory represents the Manipura Chakra, the centre piece of the Ottiyanam is designed to be bigger than its other sections.

Muthumaalai pathakkam (Long pearl chain)

The long pearl chain represents the fourth chakra, the Anahata Chakra, which refers to the heart.  Generally when involved in physical exercise, our heartbeat increases. Involuntarily, we place our hands at the centre of our chest, with a belief that the action will help to balance out our fast heart rate. Therefore, the pearl chain’s locket is believed to function as a heart rate regulator, helping to regulate a dancer’s heartbeat when he or she dances. Additionally, the locket is imprinted with a design of two parrots facing each other. In Hindu mythology, the parrot is Lord Manmatha’s mode of transport. Lord Manmatha, being the God of Love, represents all the different emotional states associated with the mood of Love. Hence, the Pathakkam (Locket) contains the design of parrots to signify that the heart serves as a root for feelings such as Love.

Nettrichutti/Netripattam (Headset)

The Ajna Chakra is the Chakra that is located between the eyebrows, symbolising the spiritual third eye. It is not only the place where a Pottu/Bindi is placed but it is also the point where several nerves connect and strong attractive forces prevail. It is widely believed that the Pottu prevents one from falling into the influence of evil forces. The circular portion of the Nettrichutti represents the Ajna Chakra. The short section of the Nettrichutti which is placed above the head, represents the connection between the Ajna Chakra and the Sahasrara Chakra. The 2 sides stretching out from either side of the Nettrichutti’s centre are decorated with tiny pearls. The final section of each side contains 4 pearls in the shape of a square and they are constructed in such a way to place pressure on the nerves beneath the temples of our head. Hence, the nerves are energised keeping the dancer from feeling lethargic. 

Suriyan, Chandran (Head pieces in the shape of the Sun and the Moon)

On either side of our spinal cord, there are two sets of channels/nerves that connect the brain to the hip section. The group of channels found on the left side of the spine is known as ‘Idanaadi’ while the group of channels on the right side is known as ‘Pingalanaadi’. The Chandran (moon) represents Idanaadi, while the Suriyan (Sun) represents the ‘Pingalanaadi’. The Sun is a source of heat and the moon is symbolic of coldness. Therefore, the Suriyan Chandran emphasise the importance of a balance between both heat and cold in a human body.

Attigai (Choker)

The neck, being a connector of nerves from various parts of the body to the brain is evidently a very important part of the human body. Wearing the Choker enables the nerves beneath the neck to be ever energised. The centre piece of the choker, which is circular in shape, also represents the 5th Chakra, the Vishuddhi Chakra.

Nathu, Mookuthi, Pullaku

When dancing, the breathing rate naturally increases.  The Nathu, Mookuthi and Pullaku are worn on certain parts of the nose to help regulate the breathing rate of a dancer while dancing. In ancient times, ear-piercing ceremonies for male and female children were grandly celebrated at temples which had a special meaning. People considered the practice of piercing body parts like the ears and the nose as surrendering oneself to God. Hence, when dancing, Devadasis wore Nathu, Mookuthi and Pullaku which symbolised that they surrendered themselves to God. Also, our early ancestors have mentioned that holes created on bodies via piercings help in the removal of toxins from the body.

Thodu, Maatal, Jimikki

The thodu is placed on the earlobe where the ear is pierced. The Thodu, together with the Jimikki and Maatal helps in protecting the Cochlea section of the ear especially when the dancer is involved in extremely fast movements. When the Cochlea is affected, giddiness tends to set in. Therefore, the Mattal which extends upwards from the Thodu functions as a protecting guard, helping to regulate the wavelengths of the sound entering the ears.

Raakodi

The Raakodi is placed on the hair bun which is placed on the top part of the head. It is shaped like a lotus with a thousand petals, therefore representing the 7th Chakra, the Sahasrara Chakra. The Raakodi embedded with stones, also forms a swan. The swan which symbolises knowledge (enlightenment) thus signifies that the dancer aims to reach God through enlightenment.

Jadaipinnal

When hair is braided into a plait, it resembles the shape of 2 serpents overlapping and twisting over one another. This is symbolic of the Kundalini Shakthi. The hair, which is split into 3 parts before it is braided, represents the Idanaadi, Pingalanaadi and the Sushumnanaadi. From the bottom view, the plait would look like the Kundalini Shakthi is being activated from the base, rising upwards through the various Naadis (channels), passing through the other Chakras and ultimately reaching the Sahasrara Chakra, which is at the crown of the head. The accessories worn on the plait, including the kunjam (tied to the bottom of the plait) are differently shaped to represent the 7 major Chakras in the human body.

Summary of the symbolic properties of the accessories

Ottiyanam                        -  Manipura Chakra
Muthumaalai Pathakkam   - Anahata Chakra
Attigai                             - Vishuddhi Chakra
Nettrichutti                      - Ajna Chakra
Suriyan, Chandran           - Idanaadi, Pingalanaadi
Raakodi                          - Sahasrara Chakra
Jadaipinnal & Kunjam       - Kundalini Shakthi

Our early ancestors have mentioned years ago, that learning Bharathanatyam is beneficial to both the mind and body. Many scholars and scientists have noted the various benefits conferred by Bharathanatyam by applying their yogic and scientific knowledge, which are awed at by many till today. Bharathanatyam is a highly reputed art form. The accessories used by a Bharathanatyam dancer do not just enhance his/her beauty, but they help in protecting the spirit and the spiritual energy of the human body. Through this study on the benefits of Bharathanatyam and of the accessories used by a Bharathanatyam dancer, I can't emphasise enough how confident and proud I am to learn this art as it weaves a direct path towards the attainment of enlightenment. 

By Mohanapriyan Thavarajah 

ஆபரணங்கள் வழி மகிமை உணர்த்தும் பரதநாட்டியம்

மனித பிறவி ஒரு மகத்தான பிறவியே இப்ரபஞ்சத்திலே படைக்கப்பட்டவை யாவும் மானுடனுக்கே என்ற கருத்தும் அமோதிக்கத்தக்கதே, ஆக மானுட வாழ்வினில் அவன் அனுபவிக்கும் ஒவ்வொரு பொருளும் பயன் தரதக்கதாக  எதோ ஒரு குணாதிசயத்தையும் சிறப்பம்சத்தையும் கொண்டிருக்கும்

இறைவன் படைப்பில் ஒவ்வொன்றும் அழகாக மிளிர்ந்தாலும் அதற்கென அமைந்த ஆபரணங்களால் அப்படைப்புகள் காலம் கடந்தும் ரசிக்கப்படுகின்றன வானிற்கு நிலவு மங்கைக்கு மலர் தமிழுக்கு காவியம் என் ஒவ்வொன்றும் தனக்கென்று ஓர் அழகை அணிகலனாய் தரித்துள்ளது அந்த வகையில் ஆடல் நிகழ்த்துபவரின் நாட்டியம் சிறக்க திறமை, இசை, ஆடை, அரங்கு என் எத்தனை விடயம் இருந்தாலும் பார்வையாளரின் பார்வைக்கு விருந்தாய் அமைவது நடனமும் அந்நாட்ய மணிக்கு அழகு சேர்க்கும் அணிகலன்களும் என்று கூறினால் அது மிகையாகாதவோன்றே. நடனத்துக்கு வெறும் அழகு சேர்ப்பதற்காக மட்டும் இவை அமைக்கப்பெறவில்லை மாறாக மகத்தான உட்கருத்துகளையும் உன்னதமான பயன்களையும் கொண்டுள்ளது என்று யோகா சாஸ்திரத்தில் கூறும் மனிதனின் உடலில் அமைந்துள்ள சக்கரங்கள் வழியாக நிருபித்துள்ளனர் எமது முற்சென்ற ஞானிகள். நடனத்திற்கு முக்கிய ஆபரணங்களாக ஒட்டியாணம்,பதக்கமாலை, அட்டிகை, தோடு மாட்டல் ஜிமிக்கி, நத்து மூக்குத்தி புல்லாக்கு,நெற்றிச்சுட்டி அல்லது நெற்றிப்பட்டம், சூரியன் சந்திரன் ராக்கொடி என்பவற்றை குறிப்பிடலாம்.

ஒட்டியாணம்

ஒட்டியாணம் என்ற சொல் இடுப்பு பகுதியி குறிக்கின்றது ஒட்டியாணம் கட்டப்படும் பகுதியாக விளங்குவது மணிப்பூரக சக்கரம் ஆகும் அனைத்து சுவாசங்களுக்கும் தொப்பூழ் கோடியே மூலப்புள்ளியாக திகழ்கின்றது இடுப்பை இழுத்து கட்டும் போது குண்டலினி சக்தியானது எழுப்பப்படுவதாக யோகா சாஸ்திரம் கூறுன்கின்றது. ஒட்டியாணம் அணியக்கூடிய இடமானது மணிப்பூரக சக்கரம் இருக்குமிடம் ஆயிரத்து எட்டு நரம்பு நாடி சூழ் நாடிக்கெல்லாம் வேராக அமைந்துள்ளது. இந்த அணிகலனை இறுக்கமாக கட்டுவதானால் முக்கிய நரம்புகள் அழுத்தம் அடைந்த நிலையில் உடலில் இஅரத்த ஓட்டத்தை சீரமைத்து புத்துணர்ச்சியையும் உறுதி தன்மையையும் அளிக்கின்றது. ஒரு அடைவினை அரைமண்டியில் அமர்ந்து ஆடும் போது காலசைவு, முன்பின் பக்க அசைவுகள் அனைத்திற்க்கும் பிடிமானத்தையும் முதுகெலும்பிற்கும் உடலுக்கும் தளர்வு நிலையை கொடுக்காமல் உறுதி தருவதாக ஒட்டியாணம் விளங்குகின்றது. ஒட்டியானத்தின் நடுப்பகுதியானது மற்றைய பாகங்களை விட பெரிதாக அமைக்கப்பட்டிருக்கும் அது மணிப்பூரக சக்கரத்தினை சுட்டிக்காட்டுவதாக அமைந்துள்ளது 

முத்துமாலை பதக்கம்

முத்துமாலை பதக்கமானது இதயப்பகுதியை குறிக்கக்கூடிய நான்காவது சக்கரமாகிய அநாகத சக்கரத்தின் குறியீடாக அமைகின்றது நடனம் ஆடும் பொது இதயத்துடிப்பானது வேகமாக செயல்பட தொடங்குகின்றது பதக்கம் அணிவதன் மூலம் இதயத்துடிபினை சீரமைக்க உதவும் என அணியப்படுவதாக கருதுகின்றனர் உதாரணமாக நாம் வேகமாக நடந்தாலோ அல்லது ஓடினாலோ இதயத்துடிப்பின் வேகமானது அதிகரிக்கின்றது அப்பொழுது நன் கைகளை தானாகவே இதயப்பகுதியில் வைப்பதன் மூலம் எம்மை இளைப்பாற்றுவதாகவும் இதயத்துடிப்பை சமநினைப்படுத்துவது போன்றும் உணர்வது
ஓர் வகையான நம்பிக்கையே என்று கூறலாம் இந்த பதக்கத்தில் கிளிகள் பொறிக்கப்பட்டிருக்கும்

நெற்றிச்சுட்டி நெற்றிப்பட்டம்

புருவ மத்திய பகுதியை குறிக்ககூடிய சக்கரமாக  ஆக்ஞேய  சக்கரம் விளங்குகின்றது. போட்டு வைக்கும் இடமானது நரம்புகள் இணையக்கூடிய இடமாகும். இங்கே காந்த சக்தி அலைகள் எழுகின்றன. தீயசக்திகளின் தாக்கங்கள் இல்லாமலிருப்பதற்கு இத்திலகமானது இடப்படுகின்றது என்றும் ஒரு நம்பிக்கை உண்டு. நெற்றிசுட்டியின் வட்டப்பகுதியானது   ஆக்ஞேய  சக்கரத்தை குறிக்கக்கூடியதாகவும் அவ்வட்டப்பகுதியிலிருந்து சீமந்த ரேகை வழியாக  அமைந்திருக்கும் பாகமானது ஆக்ஞேய சக்கரத்திலிருந்து சகஸ்ராரம் வரை செல்லும் மையிற் இழை போன்ற பிரம்மநாடியானது பிரம்மரந்திரத்தை குறிக்கக்கூடியதாக அமைக்கப்பட்டுள்ளது நெற்றியிலிருந்து காதுவரை செல்லும் பாகங்கள் முத்துக்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கும், அதில் சதுர அமைப்பில் நான்கு முத்துக்களோடு அமைக்கப்பட்டிருக்கும் பகுதியானது இருபக்கங்களும் நரம்புகளிற்கு அழுத்தம் கொடுக்கக்கூடிய செயற்பாட்டை செய்வதனால் நரம்புகள் புத்துணர்ச்சி பெற்று சுறுசுறுப்பாக இயங்குகின்றன.

உதாரணமாக நாம்  கோவிலுக்கு சென்று விநாயகரை  வணங்கி தோப்புக்கரணம் இட்டு நெற்றியின் இருபக்கங்களிலும் கொட்டிக்கொள்கின்றோம் அதனால் நரம்புகள் புத்துணர்ச்சி பெற்று  அன்றைய நாள் முழுவதும் சோர்வின்றி சுறுசுறுப்புடனும் விழிப்புடனும் செயல் படுவதற்கான ஆற்றலை  பெறுகிறோம் என்பதனை சமயம் வாயிலாக ஆராய்ந்துள்ளது விஞ்ஞானம்.

சூரியன் சந்திரன்

முதுகுத்தண்டின் ஒவ்வொரு பக்கமும் ஒவ்வொன்றாக இரண்டு நரம்போட்டங்கள் இருக்கின்றன. இடது பக்கத்தில் உள்ள நரம்போட்டங்களை இடாநாடி எனவும், வலது பக்கத்தில் உள்ள நரம்போட்டங்களை பிங்கல நாடி எனவும் அறியப்படுகின்றது சிலர் இவற்றை இடது,வலது, அனுசரணை தசை நார்கள் என்றும்  எடுத்துக்கொள்கின்றனர் ஆனால் இவை பிராணனை எடுத்துச்செல்லும் புரிந்து கொள்ளமுடியாத குழாய்கள் ஆகும் சந்திரன் இடா நாடியையும்  சூரியன் பிங்கல நாடியையும் குறிக்கின்றது. இப்பிராண செயற்பாடு மூக்கின் துளைகள் வழியாக இடம்பெற்றுக்கொண்டிருக்கும் போது மனிதன் உலக காரியங்களில் ஈடுபடுகின்றான் ஆக.அவன் உடலில் குளுமை மற்றும் வெப்பம் போன்றன சமநிலையாக பேணப்படுவதனை சுட்டிக்காட்டும் விதமாக இந்த சூரியன்,சந்திரனானது அணியப்படுகினது

அட்டிகை

மனித உடலில் மிக முக்கியமான பாகமாக விளங்குவது கழுத்தாகும் நம் உடலின் மற்ற உறுப்புகளிலிருந்து மூளைப்பகுதிக்கு எடுத்துச்செல்லக்கூடிய நரம்புகளுக்கெல்லாம் கழுத்துபகுதியானது ஒரு பாலமாக அமைகின்றது கழுத்தில் அட்டிகை அணிவதனால் நரம்புகளுக்கு நல்ல ஊக்கத்தை தரக்கொடியதாக அமைகின்றது அட்டிகையின் நடுவில் உள்ள வட்டப்பகுதியானது ஐந்தாவது சக்கரமான விசுத்தி சக்கரத்தை குறிக்கக்கூடியதாக அமைந்துள்ளது

நத்து, மூக்குத்தி, புல்லாக்கு

இடா நாடியும் பிங்கல நாடியும் விளம்பின நாடியில் சேர்க்கப்பட்டனவாக மூக்கின் நுனிவரை செல்கின்றன. மூக்கு துளைகள் வழியாக சுவாசத்தை எடுத்துச்செல்கிறது. நடனம் ஆடும் போது சுவாசமானது படிப்படியாக வேகமாக செயற்பட ஆரம்பிக்கின்றது இதனால் மூக்கின் அழுத்த மையப்பகுதிகளில் இதை அணிவதனால் சீரான சுவாசத்தை சீரமைக்க இவை உதவுகின்றன. அக்காலங்களில் தெய்வ கோயில்களில் ஆண் குழந்தையாயினும் பெண் குழந்தையாயினும் காத்து குத்தும் வழக்கம் விழாவாக நடைபெற்று வந்தது உடலில் துளைகள் இட்டுக்கொள்வது என்பது எல்லாம் வல்லவரான இறைவனுக்கு தன்னை அர்ப்பணிக்கிறேன் என்ற கருத்தை வெளிப்படுத்தும் விதமாக இந்த சடங்குகள் நடத்தப்படுகின்றன அக்காலத்தில் தேவதாசிகள் இறைவனை போற்றி நடனம் ஆடும்பொழுது நத்து, மூக்குத்தி, புல்லாக்கு போன்ற அணிகலன்களை அணிந்து ஆடியதால் நடனத்தின் வாயிலாக தங்களை இறைவனுக்கு அர்ப்பணம் செய்கிறோம் என்ற கருத்தை வெளிப்படுத்தியிருந்தார்கள் என்பதனை அறியக்கூடியதாக உள்ளது. இதை மையமாக கொண்டு இந்த அணிகலன்கள் அணியப்பட்டிருக்கலாம் எனவும் மேலும் உடலில் துளைகள் இட்டுக்கொல்வதனால் உடலிலுள்ள நச்சுத்தன்மை வெளியேற்றப்படுகிறது என்றும் பல முன்னோர்கள் கூறியுள்ளதன் வாயிலாக அறியப்படுகின்றது.

தோடு, மாட்டல், ஜிமிக்கி

ஜிமிக்கியினை தாங்கும் விதமாக மாட்டல் அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது ஜிமிக்கி அணியும் பகுதியானது அழுத்த மையப்பகுதியாக அமைகின்றது ஆடும் போது ப்ரமரி போன்ற வேகமான அசைவுகள் செய்யும் போது செவிப்பறையில் காக்கிலியா எனும் திரவத்தின் நிலைப்பாட்டை சமப்படுத்துவதில் முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றது காக்கிலியா நிலை குலையும் வேளையில் மயக்கம் உண்டாகும். மேலும் அக்காலத்தில் மாட்டல் அணிவது  என்பது செவிக்கு ஒரு வடிகட்டியை போன்று அமைந்துள்ளதாம். ஏனெனில் ஒரு சில விடயங்கள் கேட்கப்பட வேண்டுமென்பதும் சிலவற்றை கேட்க தவிர்க்க வேண்டும் என்ற கருத்தான நம்பிக்கையை கையாண்டுள்ளதாக கூறப்படுகின்றது.

ராக்கொடி

தலையின் மேல்பகுதியில் கொண்டை இட்டு ராக்கொடி வைத்து பூவானது சுற்றப்படுகின்றது. இது ஏழாவது சக்கரமான சகஸ்ராரத்தை( ஆயிரம் இதழ் தாமரை ) குறிக்கின்றது. ராக்கொடியில் அமைக்கப்பட்டுள்ள அன்னப்பறவை சின்னமானது ஞானத்தின் அடையாளமாக திகழ்கின்றது நடனம் மூலம் ஞானத்தின் வழியாக இறைவனை அடைவதை குறிக்கின்றது.

ஜடைப்பின்னல் கூந்தலை பின்னி ஜடையிடுவதை பார்த்தால் ஒரு நாகம் படம் எடுத்து நிற்பது போன்றிருக்கும். இது எதை குறிக்கின்றது என்றால் குண்டலினி சக்தியை குறிக்கின்றது. இதில் காணப்படும் மூன்று பின்னல்கள் இடா நாடி பிங்கல நாடி, சுழுமுனை நாடியை குறிக்கின்றது. இந்த பின்னல் கீழிருந்து அதாவது குஞ்சத்திலிருந்து பார்த்தோமானால் மூலாதாரத்திலிருந்து குண்டலினி சக்தியானது எழுப்பபடுவதாகவும், அது நாடிகள் வழியாக ஒவ்வொரு சக்கரங்களையும் கடந்து  சென்று சகஸ்ராரம் அடைவதை குறிக்கும் விதமாக ஜடை இடப்படுகின்றது. இந்த ஜடையில் அணியப்படும் அணிகலன்கள் மற்றும் குஞ்சம் இவை அனைத்தும் உடலிலுள்ள ஏழு சக்கர மையங்களை குறிக்கும் முறையில் அமைக்கப்பட்டுள்ளது.

ஒட்டியாணம்           -        மணிப்பூரகம்

பதக்கமாலை           -       அனாகதம்

அட்டிகை                  -       விசுக்தி

நெற்றிப்பட்டம்        -       ஆக்ஞேயம்

சூரியன், சந்திரன்     -       பிங்கல, இடா நாடி

ராக்கொடி                 -        சகஸ்ராரம்

ஜடை பின்னல்        -        குண்டலினி சக்தியை குறிக்கின்றது

பரதநாட்டியம் கற்றுக்கொல்வதனால் மன ரீதியாகவும் உடல் ரீதியாகவும் பல நன்மைகளை பெற்றுக்கொள்ளலாம் என்பது  பல காலத்திற்கு முன்சென்ற எம் முன்னோர்கள் கூறியதாகும் . அவ்வுண்மைகளை யோக சாஸ்திரமும்  மற்றும் விஞ்சான ரீதியாகவும் ஆய்வு செய்த பல அறிஞசர்களும் இன்றைய நாட்டிய சமூகமும் எம்முன்னோகள் வகுத்த அறிவையும் அதன் உண்மையின் வழி வந்த  பயனையும்  எண்ணி இன்றும் வியந்து நிற்கின்றனர். ஆக உன்னத கலையாக போற்றப்படும் எமது நாட்டியக்கலை மட்டுமல்ல அதற்கு  அழகு சேர்க்கும் ஆபரணங்கள் கூட மனிதனது ஆத்மாவையும் ஆத்மாவினுள் பிறப்பிக்கப்படும்  சக்தியையும் சீராக பேணுவதுடன் கலையாலும் ஞானத்தை அடையமுடியும் என்ற உறுதியான நம்பிக்கையையும் எமக்களிக்கின்றது என்று கூறினால் அது என்றுமே மிகையாகாதவோன்றாகும்

10 Famous Dances Of India (must see)

10 Dances Of India





Walk the ramp once again as you get to see the most beautiful art of India – the Classical Dances. Flamboyant and flashing with one of the most beautiful dresses, these dancers will leave you with an awe !



1. Kathak



Hear the folk story in the form of dance called Kathak...




Kathak



The Dance


A 3rd century BC Sanskrit shloka (Mithila, late Mauryan period) mentions Kathak like this :



..anahat...nrityadharmam kathakacha devalokam... Translation: ...sound...and the Kathaks whose duty is dance for the divine peoples



Kathak is one of the major Classical Forms of dance of North India. The word " Kathak " means to tell a story. The Story of Kathak goes like this - in the olden days when the patronage shifted from the temple to the royal court, there came a change in the overall emphasis in telling stories. It shifted from religious stories to that of entertainment. Today, the story telling part remains with with it in the back and the dance holding the primary role.








Primarily, Kathak was associated with an institution called Tawaif. It is something like Ghesia tradition of Japan.Tawaif was a profeesion which demanded highest standards of training, intelligence and civility - to be able to learn Kathak. But then the Britishers came to rule India, giving Tawaif a bad name. This was the beginning of Tawaif into a downtrail spiral.



Facets Of Kathak :







The Dance Form of Kathak



There are three - Gharanas - the school of kathak.These schools are named as per the geographical areas in which they are developed. These are Jaipur, Lucknow and Benaras Gharanas.




All compositions in Kathak are performed so that the final step and the beat of the composition lands on the " Sam " or the first beat of the cycle. Most compositions also have " bols "which serve both as mnemonics to thecomposition and whose recitation also acts as a part of the performance. In addition to these "Tukras" are also formed to highlight the specific aspects of kathak. The "bols" can be borrowed from tabla (e.g. dha, ge, na, tirakiTa) or can be a dance variety (ta, thei, tat, ta ta, tigda, digdig and so on).







Musical Instruments used in Kathak

Bansuri

Dilruba

Ghungharu


Harmonium

Pakhawaj

Santur

Sarangi

Sarod

Sitar


Tabla

Tanpura







2. Kathakali



See the combination of music, painting, acting, dancing in this dance..



Kathakali




The Dance



It is rooted in the Hindu Mythology and dates back to 17th Century. It has a unique combination of literature (Sahithyam), music(Sangeetham) , painting (Chithram), acting (Natyam) and dancing (Nritham).



Kathakali originated from Ramanattom (“Raman”= the Hindu god, Sri Raman; “attom”= enactment”) and Krishnanattom ("Krishnan"= the Hindu god, Krishnan; “attom”= enactment). As per the history, Raja (the King) of Kottarakkara (a province in Kerala) sculpted Ramanattom when the Zamorin (then King of Kozhikode, another province in Kerala) refused to allow a performance of Krishnanattom in the former’s palace. Subsequently, Kottayam Thampuran (King of Kottayam, another province in Kerala) composed several plays on Mahabharata thereby making these distinct from stories based on Ramanattom. Thus, Kathakali was born.








Kathakali imbibes the properties of martial arts and folk arts which evolved in the years thereafter.





Facets of Kathakali :







The Dance Form of Kathakali




A lot of oral communication is there in Kathakali. A considerable part of Kathakali involves oral communication , sung by vocalists. The only accompaniments are percussion instruments - the Chenda (Drum played with sticks), Maddalam (Drum played with fingers), Chengila (Gong) and Ilathalam (Cymbals). Drumming Chenda is the salient feature of Kathakali.



Though many consider dancing as the main characterstic of Kathakali, but it is not so. The pure dance forms are restricted to Kalasams, which are the dance segments. Female characters spontaneously breaking into "Sari" and "Kummi" dances can be seen in few dramas.The movements in the Kathakali dance are often vibrant and less silent.



Mudras of Kathakali Dance



Pathaaka (Flag)

Mudraakhyam

Katakam (Golden Bangle)


Mushti

Kartharee Mukham (Scissor's sharp point)

Sukathundam (Parrot's peek)

Kapidhakam (The fruit of a tree)

HamsaPaksham (Swan's wing)

Sikharam (Peak)


Hamsaasyam (Swan's peek)

Anjaly (Folded hands in Salutation)

Ardhachandram (Half moon)

Mukuram (Mirror)

Bhramaram (Beetle)

Soochimukham (Needle's sharp point)


Pallavam (Sprout)

Thripathaaka (Flag with three colours)

Mrigaseersham (Deer's head)

Sarpasirassu (Serpant's head)

Vardhamanakam (Seedling)

Araalam (Curved)


Oornanabham (Spider)

Mukulam (Bud)

Katakaamukham

Hamsapaksham (Addressing people)





Costume of Kathakai Dancers




The costume worn by the various characters in Kathakai are a combination of intricate wood carving, paint and colors. It takes many painstaking hours to paint those headgears and the colorful faces of the dancers which is an intricate part of the Kathakali Costume. The raw material used for the make up of the artist is a mix of raw amorphous Sulphur, Indigo, Rice paste, Lime, Coconut oil and so on.







Characters with vividly painted faces and elaborate costumes re-enact stories from the Hindu epics, Mahabharata and Ramayana. Artists like Guru Thakazhi Kunju kurup, Kalamandalam Vasupisharady, Mathur Govindan kutty, Kottakkal Chandrasekharan have been awarded with Sangeet Natya Acadmey Awards for their explicit work and dance in the field of Kathakali.





3. Bharatnatyam



The Dance of Temple Dancers, its for the Gods...




Bharatnatyam



The Dance


Its a Classical Dance of South Indian State of India (Tamilnadu) - Bharatnatyam. Its a reincarnation of the 20th century dance form called Cathir - the art of temple dancers.The word Bharata, signifies the author of the famous Sanskrit treatise on stagecraft, called NatyaShastra. The word Bharatanatyam gets its etymology as :Bha for Bhava or abhinaya and expression, Ra for raga or melody, and Ta for tala or rhythm.







Bharatnatyam works on the lines of Natya Shastra It is cosidered to be the fire - dance, depicting the mystic presence of the fire God in the human body. Thus a Bharatnatyam dancer depicts the moveemnts of a dancing flame. Contemporary Bharatanatyam is rarely practiced as Natya Yoga, a sacred Hindu meditational tradition.



As per the Hindu mythology the whole universe is the dance of the supreme dancer, Natraja - the name of the Hindu Diety Shiva. Bharatnatyam follows this mythology of praying the whole universe through the celebration of the beauty of the materialistic body.




The Kings or the rulers used to invite temple dancers or the Devdasis (Servants of God),to dance in their courts. A Devadasi had to satisfy her own soul while she danced unwatched and offered herself (surrendered) to the Lord. This lead to the formation of a new Clan called the Rajnartaki (The Royal Dancer).The Rajnartakis dance was meant for the entertainments of Kings, Queens and the Lords.



Facets of Bharatnatyam : 







The Dance Form of Bharatnatyam



In the proper form, Bharatnatyam is a Solo Dance, with two major aspects - Lasya - the graceful feminine lines and movements and the tandava - the dance of Lord Shiva - masculine aspect. This form of dance is identical to the Chinese YIN and YANG.




The famous four dancers Chinnayya, Ponniah, Sivanandam and Vadivelu of the Tanjore Court, during the rule of Maratha King Saraboji II (1798- 1832), made a rich contribution to music and Bharatanatyam and also completed the process of re-editing the Bharathanatyam. today what we see is amajor portion of what is written by the above four. Krishna Iyer and Rukmimi Devi Arundale too were instrumental in giving shape to the modern form of Bharatnatyam.





Techniques of Bharatnatyam Dance



Abhinaya or Natya - The dramatic story telling.

Nritta - pure dance - Different rythms of the Universe.

Nritya - Combination of Natya and Nritta.


Karanas - 108 key poses and transitions.

Hasta Mudras - Different hand gestures as a way of communicaiton.





Javaha (Agility), Sthirathvam (Steadiness), Rekha (graceful lines), Bhramari(balance in pirouettes), Drishti (glance), Shramaha (hard work), Medha (intelligence), Shraddha(devotion), Vacho (good speech), and Geetam (singing ability) are the TEN QUALITIES which are required in a Bharatnatyam Dancer.





Costume of Bharatnatyam Dancers



The Costume of a Bharatnatyam Dancer does not cover his whole body. The idea is to get the Aura of the body in the materialistic world.








In Bharatnatyam, usually Carnatic style of South Indian Music is used. For the music the mridangam (drum), nagaswaram (long pipe horn made from a black wood), the flute, violin and veena are used.





4. Odissi Dance 



The oldest dance forms of India, is done in respect of Lord Jagganath...



Odissi Dance



The Dance




The Classical Dance of Orissa - Odisi, has its origin in its Temples. Odissi evokes the name of the Lord Jagganath - the Lord of Universe.

Oddisi Dance is said be the oldest dance forms of India, as per the archeological evidence. The Odisi dance forms have been found in Udayagiri, Rani Gumpa Caves of the second century BC. These caves are supposed to be earlier then the writingd of Bharats Natyashastra, in which there is mention of Odisi Dance.







The Odissi dance is performed by the Clan called the Maharis and the Gotipuas.. Maharis are the Devdasis (Servants of God) of Orissa. In the past there were two clans of Maharis - the bhitari gauni Maharis, who would reach the sanctum sanctorum of the temple and bahari gauni Maharis who would be in the temples but outside the sanctum sanctorum.Maharis are supposed to dance for the ceremonies and festivals connected with Lord Jagganath. But once the Gotipuras were taught to dance they stepped out of the temple premises. Gotipura in Oryan means a single boy. The Gotipuas came into emergence as the Vaishnavites ( devotess of lord Vishnu) did not like the dance by girls. So the Gotipuas - the boys were projected more than the Maharis.However Vaishnavites contributed a lot to the music, song and dance composition of Odisi. Bandha Nrutya is one of most interesting dance of Gotipuras which involves gotipuas

and a few girls joining in the dance.



Facets Of Odissi :








The Dance Form of Odissi



Tribhangi and Chaukhaare are the two main dance forms of Odissi. Tribhangi (literally: three parts break) is name given to a three body bend. It is very feminine in narture and relates to postures of Hindu Diety Lord Krishna. On the other hand Chaukha is comparable to araimandalam of Bharatnatyam. It more of a masculine aspect derived from Lord Jagganaths idol in Puri.



Guru Padma Vibushan Kelucharan Mohapatra, Guru Pankaj Charan Das, Smt. Sanjukta Panigrahi are some of the prominent dancers of Odissi. Guru Surendranath Jena propogated a different style of Odissi.







Dance Forms in Odissi




Mangalacharan: Includes bhumi pranam - prayer to the Mother Earth asking forgiveness from taping on the Earth.

Battu Nrutya : Dance Piece offered to Lord Shiva.

Pallavi : A musical melody dance

Abhinaya : Telling a story without speaking words in dance form.

Dashavataar : The dance describing the ten incarnations of the Lord.

Moksha : The dance of liberation.






5. Manipuri



Lord Krishna and Radha are revered in the form of this dance...



Manipuri



The Dance



Performed only in temples, it was only in the 20th century that the stage performance of Manipuri Dance begun.


Manipuri dance is a devotional dance, depicting the dance compositions like Ras Lila. It is dedicated to the Hindu Dieties Radha and Krishna.



It was the Maharaja Bhagyachandra (r. 1759 – 1798 CE), who s contribution brought drastic changes in the Manipuri Dance form. He composed three of the five types of Ras Lilas, the Maha Ras and the Kunja Ras. There were performed at Sri Sri Govindaji Temple in Imphal in his reign. The elobrate costume Kumil was also designed by him. The two TYPES OF Dance - Goshtha Bhangi Pareng and the Goshtha Vrindaban Pareng were composed by Maharajah Gambhir Singh. Maharaja Chandra Kirti Singh (r. 1849 – 1886 CE) was a gifted drummer and he composed at least 64 Pung choloms (drum dances). The two parengs Lasya type, the Vrindaban Bhangi Pareng and Khrumba Bhangi Pareng were also composed by him. He also wrote Nitya Ras.



A great lot has also been contributed by the Indian Scholar and Poet Rabindara Nath Tagore.He invited Guru Budhimantra Singh from Bangladesh in 1926 to teach Manipuri Dance in Shantiniketan. Several of Rabindranaths Dance dramas were based on Manipuri Dance.



Facets Of Manipuri :








The Dance Form of Manipuri



Manipuri Dance places importance on the feet work. Its more delicate and fragile than other dance forms. More and moe of circular movements without jerks are given importance. The dances feet are neither put down nor lifted up with the rythm of the dance. Even in the dance, its the first foot which is put first, then comes the rest of the foot. The delicate, lyrical and graceful movements of the dancer makes the Manipuri dance.







Manipuri dancers do not wear ankle bells. The hands, feet movements and facial expressions should be subtle in Manipuri Dance which is different from other dances.





Musical Instruments used in Manipuri




Pung : A kind of membranaphone - or a drum.

Cymbals : Round plates of various alloys

Pena

Flute : A woodwind Instrument





6. Kuchipudi




See how a dance can be done on a single brass plate....



Kuchipudi Dance



The Dance


One of the Classical Dance forms of Andhra Pradesh in South India, Kuchipudi is the name inherited from a village known as Kuchipudi. It is the Brahmins of this village who has kept this art form - the Kuchipudi Dance alive for generations.The brahmins received 600 acres of land from the Golconda King Abdul Hassan Tanesha in lieu of their great presentation for the King. It was Siddhendra Yogi who gave Kuchipudi its current form. He composed Bhamakalapam, the modern book of Kuchipudi.







The Kuchipudi dance have some set patterns in its presentation. A small puja is done at the beginning of the dance performance, then each artist come out to give a introduction of him/herself. with a composition to prove his identity. The drama then begins.




Quicksilver and scintillating, rounded and fleet-footed are the words that can be used to describe the Kuchipudi dance. In Kuchipudi dance, the dancer has to dance on a brass plate, placing the feet on the raised edges.While dancing the dancer has to balances a kundi - small vessel containing water and two diyas - oil burning candles. As the dance ends the dances extinguishes the candles and washes his or hands with the water in the vessel.Kuchipudi Dance resembles a lot with Bharatnatyam Dance - there are minute differences though!





Facets Of Kuchipudi :







The Dance Form of Kuchipudi



Kuchipudi dance makes use of the Carnatic Music. In Carnatic Music the main emphasis is on vocal music; most compositions are written to be sung, and even when played on instruments, they are meant to be performed in a singing style. Mridangam - the South Indian percussion instrument , violin, flute, and tambura are used by the Kuchipudi Singers and Drummers.






Types Of Kuchipudi Dance



The Kuchipudi Dance involves two types of Dance - Nattuva melamu' and 'Natyamelamu' -



Nattuva melamu' involves a group of actors - all of them are males performing Kuchipudi Dance Drama.



Nattuvamelam involves a group of women dancers. This tradition has two sects - one performing in the Royal Courts and the other performing in the temples.



Dr. Vempati Chinna Satyam,Guru Jayarama Rao and Vanashree Rao Vedantam Lakshminarayana, Dr. Uma Rama Rao, Tadepalli Perayya, Chinta Krishna Murthy are some of the prominent personalities of Kuchipudi. Kuchipudi has gripped its roots in forgien countries also like Nilimma Devi, Sasikala Penumarthi and Revathi Komanduri in Atlanta, Kamala Reddy in Pittsburgh, Ratna Papa in Texas, Jyothi Lakkaraju, Vaidehi Yellai, Himabindu Challa, and Madhuri Kishore in the San Francisco.








Musical Instruments in Kuchipudi



Violin

Flute

Tambura

Mridangam


Manjira

Surpeti

Venu

Tanpura

Kanjira






7. Garba



This social dance is also a place for the first step of marriage..



Garba



The Dance



Originated in Gujarat, garba is similar to Social Dancing. The literal meaning of Graba is inside the earthenware lamp. It comes from the Sanskrit word Garba Deep.



It is performed during Navratris - the nine auspicious nights - wherein the Goddess Ambaji is worshipped. Goddess Amba is the one of the nine forms of Goddess Durga - the main diety.For the dance the Ambajis Idol is placed in the middle of the circle of boys and gils. The entire dance goes round and round the Goddess Idol. The modern Garba is a reflection of the Ras Dance.




The Garbo or the earthen pots has holes in it all around. Light within signifies Knowledge. The Concept of Garbo is linked to microcosm and macro- cosm. Moving around in circle signifies the never ending cicle of creation, maintenanace and destruction of the human body and things around it. The songs used in the dance are the traditional Gujarati songs sung by Gujarat Singers.



Facets Of Garba :







The Dance Form of Garba



Garba dance is the one which hails from Saurashtra - one part out of the four parts of Gujarat. Garba songs are in prais e of the Goddess Amba describing her Strenth, power and her beauty. Social Themes and seasons also make a part of the Garba Songs.Damru, Tabla, Nagara, pot drum, percussion, Ektaro, Ravan hattho, Jantar, Pavo, shehani, murli, turi, and taturi are the musical instruments used in Garba Dance.




Modern Garba also includes Ras Dance. Dancing in Circle by men and women is the main feature of the Garba Dance. Three variety of Garba Dance are described -

Dandia Ras - In this sticks or dandas are used for dance.

Mandala - Clapping is used in this dance form.

Lata Rasaka - Dancers cling to each other and dance like a creeper to a tree.







Dress used in Garba




Kamkha - Traditional blouse with embroidery in the front and the back open.

Chudla - The bangle sworn by the dancers are known as Chudla.

Kedia - High waist tops with Dhotis make this a festive dress for men.

Mojdee - Hand made pure leather shoes worn with the traditional dress.







8. Bhangra




Full of life, dance of Punjab leaves you with giggles...



Bhangra



The Dance



The celebration of Harvest and the Baisakhi Festival begans with the dance steps known as Bhangra. This tradition has been followed since 1947 - the year when India became Independent.



Its a fusion of dance, music and and the Dhol. The songs sung in it are in the form of couplets called the Bolis. The steps taken in the dance are in rythmn with these bolis. As per the history this dance begun either in the Alexander Regime or in the 14th or 15th century when the farmers used to dance and sing to pass their time at the time of harvest. Thus the story of the Bhangra beguns.




Bhangra songs are mainly about the history of Punjab. As the time passed, bhangra baecame a part of all the major festivals and dances of Punjab. From here came the alterations in the songs and dance of Bhangra. And so Bhangra became a part of Punjabi Culture. Jhumar, Luddi, Giddha, Julli, Daankara, Dhamal, Saami, Kikli, and Gatka - all are various forms of Bhangra which developed later on.



Facets Of Bhangra:







The Dance Form of Bhangra



Garba dance is the one which hails from Saurashtra - one part out of the four parts of Gujarat. Garba songs are in praise of the Goddess Amba describing her Strenth, power and her beauty. Social Themes and seasons also make a part of the Garba Songs. Damru, Tabla, Nagara, pot drum, percussion, Ektaro, Ravan hattho, Jantar, Pavo, shehani, murli, turi, and taturi are the musical instruments used in Garba Dance.








Sukhshinder Shinda, Inderjit Nikku, Jagmohan Kaur , Jasbir Jassi and Jassi Premi Jas are some of the well known Bhangra Dancers.



Musical Instruments in Bhangra



Dhol - The drum which produces the thumping voice in the dance.

Ektara - A single stringed instrument for music.

Tumbi -

Chimta - A pair of Tongs.






9. Bihu



The life line of Assam, Bihu resonates with every beat in the fields...



Bihu



The Dance



A set of three different secular festivals of Assam is termed as Bihu Dance. Performed by the young girls and boys of Assam, thid dance displays the various colors of Bihu Community.This Folk dance of Assam is enjoyed by all - yong, old rich and poor. Bihu Dance is a part of the Festival.




Bihu Dance is performed with tradiitonal folk music played with Dhol and Singor pepea. The songs and lyrics of the dance include welcome of the new year and the daily life life of a farmer in the song form.The common formation in any Bihu Dance is a Circle or the parallel rows. A dance similar to Bihu Dance is Akhu Dance which too celebrates the harvest.The characteristic feature of all Naga dancing is the use of the human figure in an erect posture with many movements of the legs and comparatively little use of the torso, and the shoulders.



Facets Of Bihu:







The Dance Form of Bihu



There are two types of Bihu Dance - Khasi and Garo Bihu Dance.The Bihu dance is performed by the Chakmas during Chaitra Sankranti. The Khasi dance is characterised by brisk steppings, flinging and flipping of hands , and swaying of the hip symbolizing the fever of Spring. Garo Bihu Dance is performed by the Garos of Bihu Tribe.








The Bihu Dance begans with the songs or the Bihu Geet being sung in courtyard of the homes, a little of the dance is also done in the courtyards. It increases to community functions being held in towns and cities at a large scale. The most important part of this dance and function is that it is celeberate without the demarcation of caste and creed.



Musical Instruments in Bihu



Dhol - The big drums which resound with the sounds of loud thumps.

Mohor Singor Pepa - Pipe Instrument made from a buffalo horn.

Tala - A Cymbal


Gogona - A reed and Bamboo Instrument.

Toka - A bamboo clapper





10. Lavani



This Dance revokes the Jagannath Yatra ....



Lavani




The Dance


Originating from the Maharashtrian word Lavanya meaning Beauty it tries to put the various social aspects in a entertaining form. Its a combinaiton of traditional song and dance. It used to work as Morale Boosters for the war soilders in the 18th century. So we can say its not a very old form of art.



Lavani Dance is performed by Dhangars or shepherds of Sholapur district of Maharashtra.The poetry written by Dhangras gets its inspiration by nature. containing tales of Birth of their Diety called Biruba. In the Lavani Songs meaningless chants are used to fill the gaps within the musical sounds. The maanch or the stage is decorated for the performance of the Lavani. This musical drama goes on for the entire night. At the end of the Lavani performance, a replica of Manmathas mount is burnt.





Facets Of Lavani :








The Dance Form of Lavani



Legends like Raja Bhoj, Kanjar gorl, and the tale of balabau is sung with frevour. There are love songs about Naik Banjara and the Ranubai, which have a much softer tones than the other musical compositions of Lavani.Traditionally the songs are sung by female singers. Male singers have a occassional presence.The dance form associated with Lavani is known as Tamasha.







Musical Instruments in Lavani



Dholak - The big drums which resound with the sounds of loud thumps.

There aren't many instruments used in Lavani. Major instrument is the Dholak. The main emphasis is on Song and dance steps.

பாவங்கள் பேசும் பரதநாட்டியக் கலை

பாவங்கள் பேசும் பரதநாட்டியக் கலை பாவங்கள் பேசும் பரதநாட்டியக் கலை ஒவ்வோர் இனத்தின் பெருமைகளைப் பறை சாற்றுவது அவ்வினத்தினால் பேணி வளர்க்கப்பட்டு வரும் கலை, கலாசாரம், பண்பாடு ஆகியனவாகும். இந்த வகையில் தமிழினம் மிகுந்த சிறப்புகளைக் கொண்ட ஓர் இனமாக மிளிர்ந்து வருவதை உலகறியும். தமிழினத்தின் கலைகளில் மிக முக்கியமானதோர் இடத்தைப் பரதநாட்டியக் கலை பெற்றிருக்கிறது என்பதை யாவரும் ஒப்புக்கொள்வர். அதற்கு ஒரு காரணமாக அமைவது அதன் தொன்மையாகும். இந்நடனக் கலையின் பெருமைகளையும் நுட்பங்களைப் பற்றியும் பரத நடன விற்பன்னர்கள் சிலர் ஆய்வு நுட்பங்களை எழுதியும் அதன் வளர்ச்சி மற்றும் அதன் மாற்றங்கள் குறித்து தமது அனுபவபூர்வமான கருத்துக்களையும் தெரிவித்து வந்திருக்கிறார்கள். நாட்டியத்தில் காட்ட முடியாத ஞானமோ, சிறப்போ, கலையோ, செயலோ எவையுமே நமக்கில்லை என்பர். பரதக் கலையின் வளர்ச்சி குறித்து சென்னை பரதாஞ்சலி பரதநாட்டிய விற்பன்னர்களான வி.பி. தனஞ்செயன், சாந்தா தனஞ்செயன் ஆகியோர் இணைந்து "சிவயோகம்' (லண்டன்) சிறப்பு மலரில் எழுதிய கட்டுரை ஒன்றின் சில அம்சங்களைக் கண்டுக் குறிப்பிடுதல் தகும். நடனக் கலைஞர்களைப் பற்றி சங்க இலக்கியமான தொல்காப்பியம், சங்க இலக்கியமான பத்துப் பாட்டு, எட்டுத் தொகை போன்ற நூல்கள் மிக அதிக அளவில் கூத்து என்றும் கடத்தினை நிகழ்த்துபவர்கள் கடத்தல் என்றும் விரலியர் என்றும் எடுத்துக் கூறிப் பலவாறாகப் போற்றுகின்றன. சங்கம் மருவிய காலத்தில் தோன்றிய சிலப்பதிகாரத்தில் அரங்கேற்று காதையும் ஆய்ச்சியர் குழுவையும் பண்டைய நடனக் கலையின் நுட்பங்களையும் பாடு பொருள்களையும் விரிவாக எடுத்து இயம்புகின்றன. சிலம்பினுக்கு உரை எழுதிய அடியார்க்கு நல்லார் தம் உரையில் கூத்து நூல், பரத சேனாதிபதியம், இந்திர காளியம் எனும் நடன நூல்களைப் பற்றி விவரித்துள்ளார். இத்தகு காலத்தொன்மையுள்ள பரதம் காலப்போக்கில் தனது புறவடிவையும் அர வடிவான பாடுபொருளையும் மாற்றிக் கொண்டே வந்திருக்கிறது. எந்த ஒரு கலையும் அது தோன்றிய காலத்தில் இருந்தது போலவே இன்றும் இருந்தால் அக்கலை தேக்க நிலையை அடைந்து விட்டது என்று பொருள். ஆனால் பரதக் கலை காலத்திற்கு ஏற்ப தன்னுள் மாற்றத்தைக் கொண்டு இன்னும் புதிது புதிதாக தனது நோக்கிலும் பாடு பொருள்களிலும் மாறிக்கொண்டே இருக்கிறது. இம்மாற்றம் பழமையை முற்றிலும் விளக்கி புதுமை மாறாத பழமை ஒன்றே குறி அளவில் மாற்றத்தைக் கொள்ளாது எனும் வரம்பினும் புதுமை எனும் புத்தொழியைப் பாய்ச்சியது எனலாம். பண்டைய மூவேந்தர் காலத்தில் இக்கலை கோயில்களில் பணியாற்றிய ருத்ர பணிகம், தேவர் அடியார், ஸ்ரீ மாணிக்கம் என்பவர்களால் பேணி வளர்க்கப்பட்டது. காலப்போக்கில் கோயில்களில் வருவாய் குறையவே கோயில்களில் பணியாற்றிய தேவர் அடியார்கள் இக்கலையைத் தங்கள் இல்லத்தில் கற்பிக்கத் துவங்கினர். அவ்வாறு அவர்கள் கற்பித்தபோது இக்கலையில் தங்களுக்கென ஒரு பாணியைப் பின்பற்றினர். துவந்த காலத்தில் கோயில்களில் ஆடப்பெற்ற நடனம், முற்றிலும் இறைவனின் புகழைப் பாடுவதாகவும் இறைவன் நிகழ்த்திய செயல்களுமென புராணங்கள் கூறிய செய்திகளையே பாடுவதாகவும் இறைவன் நிகழ்த்திய செயல்களுமென புராணங்கள் கூறிய செய்திகளையே பாடுபொருளாகக் கொண்டு அபிநயத்துடன் ஆடியும் வந்தனர். இறைவனின் உலாவிலும் இக்கணிகையர் நான்கு வீதிகள் சந்திக்கும் பகுதியான சதுருத்தில் நடன நிகழ்ச்சியைச் செய்ததால் இது சதிர் என்னும் பெயரையும் பெற்றுத் திகழ்ந்தது. கோயிலை நீத்த இந்நடனம் கணிகையர் இல்லத்தில் கற்பிக்கப்பட்டபோது இதனது பாடு பொருளிலும் அமைப்பிலும் பெருமளவு மாற்றங்களைக் கொண்டது. இம்மாற்றங்களைப் பெரிதும் முறைப்படுத்தியவர்கள் தஞ்சை நால்வர் எனில் மிகையாகாது. தஞ்சை நால்வரின் பங்களிப்பில் பரதம் முறைப்படுத்தப்பட்டபோது இந்நடனத்தில் புஷ்பாஞ்சலி, பதம், வர்யும், ஜாவளி, தில்லானா போன்றன சேர்க்கப்பட்டன. இத்தகு மாற்றங்களைக் கொண்டிருந்தாலும் நால்வரின் படைப்புகளில் சிருங்கார தாமே பிரதான ரஸமாகக் கொள்ளப்பட்டது. சிருங்கார ரஸத்திலும் நாயக  நாயகி பாவத்தில் இறைவனுக்குப் பதிலாக அன்றிலிருந்து மன்னர்களைப் பாட்டுடைத் தலைவனாகவும் பாடல்கள் புனையப் பெற்றன. நடனங்கள் நிகழ்த்தப் பெற்றன. ஆங்கிலேயர் வருகை பின்னர் சுதந்திரம் என்னும் சமூக மாற்றம் மற்றும் அரசியல் மாற்றங்களினால் அனைத்துச் செயற்பாடுகளிலும் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன. அத்தகு மாற்றம் நடனத்திலும் ஏற்பட்டது. நடனம் கோயிலில் இருந்து கணிகையர் இடம் சென்று பின்னர் நடனப் பள்ளிகளை வந்தடைந்தது. நடனப் பள்ளிகளை வந்தடைவதற்கு முன் பரதம் சில ஊர்களைச் சார்ந்த கலைஞர்களின் தனித்துவப் பந்தணை நல்லூர், மெலாட்டூர், வழுவூர், காஞ்சிபுரம் எனும் பாணிகளைக் கொண்டு அப்பாணிகளின் விதிமுறைகள் இன்று வரை பின்பற்றப்படுகின்றன'' என்றவாறு அவர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். அதனைத் தொடர்ந்து திருமதி ருக்மணி அருண்டேல் உட்படப் பல நடன விற்பன்னர்கள் பரதநாட்டியக் கலையைச் செழுமைப்படுத்திப் பேணி வந்திருப்பதை நாமறிவோம். பாவம், ராகம், தாளம் ஆகியவற்றின் சங்கமமாக விளங்குவது பரதநாட்டியம். பாவமானது ஆண், பெண் இருபாலாருடைய மனத்திலுண்டாகும் உணர்ச்சிகளை ஜாடைகளால் எடுத்துக் காண்பிப்பது பாவமாகும். பாவமானது அவரவர்களின் பால், வயது மற்றும் சூழ்நிலைக்கேற்ற வண்ணம் வேறுபடக் கூடியது. இது கருத்துக்களைப் புலப்படுத்துவதோடு உணர்ச்சிகளை நவரஸங்கள் மூலம் அதாவது பாவத்தின் மூலம் வெளிப்படுத்திக் காட்டுவதேயாகும். இப் பாவம் நான்கு வகைப்படும். அவையாவன விபாவம், அனுபாவம், வியபிசாரி பாவம், சாத்வீக பாவம் என்பன. இந்நான்கு வகை பாவங்களும் கலந்து வருவது சஞ்சாரி பாவமாகும். இவ்விதமாக தமது நிருத்தியம் என்ற நூலில் குறிப்பிடும் பாத கலா வித்தகர் மீரா மங்கலேஸ்வரன் அவர்கள் ராகம், தாளம் ஆகியவற்றையும் விளக்கி இருக்கிறார். நிருத்தம், நிருத்தியம், நாட்டியம் நடனத்தின் முப்பெரும் பிரிவுகள் என்பதைக் குறிப்பிட்டு விளக்கும்போது நிருத்தியம் என்பதற்கு தரும் விளக்கம் கீழ்க்கண்டவாறு அமைகின்றது. ""கீதம், அபிநயம், பாவம் இவைகளைக் கொண்டு தாளக்கட்டு விடாமல் ஆட வேண்டியவை நிருத்தமாகும். நடனமாகிய நிருத்தமும் அபிநயக் கலையால் கதையை (கருத்துக்களை) வெளிப்படுத்தும் நாட்டியமும் கலந்து திகழும் கலை நிருத்தியம் எனப்படும். பாடலின் பொருளைக் கை முத்திரைகளினாலும் தாளத்தினைப் பாதங்களைத் தட்டி ஆடுவதாலும் பாவத்தினை முகத்தினாலும் கண்களினாலும் வெளிக்கெõண்டு வரல் நிருத்தியமாகும். ரஸ பாவங்களைக் கூட்டி தாளக் கட்டுப்பாட்டுக்குள் அடக்கி கருத்தைப் புலப்படுத்தலே நிருத்தியமாகும். இதற்கு நிறையப் பயிற்சிகள் செய்ய வேண்டும். நன்றாகப் பயிற்சிகள் செய்யப்பட்டு ஆடப்படும் நிருத்தியம், மன நிறைவை அளிக்கவல்ல நுண்கலையாகும்'' எனக்குறிப்பிடுவர் பாவங்களையும் நவரஸங்களையும் பொருட்கள் மற்றும் செயற்பாடுகளையும் விளக்கும் அஸம்யுத ஆயத்தம் (ஒற்றைக் கை முத்திரைகள் மற்றும் ஸம்யுத ஹஸ்த்தும் (இரட்டைக் கை முத்திரைகள்) ஆகியவற்றையும் கண்டு விபரிக்கின்றனர். இங்கு நமது அட்டைப் படத்தில் இடம்பெற்றிருக்கும் நடன வித்தகி ரமா வைத்தியநாதன் தமது ஸம்யுத வரஸ்தம் மூலம் அருமையான பாவத்தை வெளிப்படுத்துவதை வாசகர்கள் கண்டு ரசிப்பார்கள். தஷ்ஷாயினி பிரபாகர் ஒவ்வோர் இனத்தின் பெருமைகளைப் பறை சாற்றுவது அவ்வினத்தினால் பேணி வளர்க்கப்பட்டு வரும் கலை, கலாசாரம், பண்பாடு ஆகியனவாகும். இந்த வகையில் தமிழினம் மிகுந்த சிறப்புகளைக் கொண்ட ஓர் இனமாக மிளிர்ந்து வருவதை உலகறியும். தமிழினத்தின் கலைகளில் மிக முக்கியமானதோர் இடத்தைப் பரதநாட்டியக் கலை பெற்றிருக்கிறது என்பதை யாவரும் ஒப்புக்கொள்வர். அதற்கு ஒரு காரணமாக அமைவது அதன் தொன்மையாகும். இந்நடனக் கலையின் பெருமைகளையும் நுட்பங்களைப் பற்றியும் பரத நடன விற்பன்னர்கள் சிலர் ஆய்வு நுட்பங்களை எழுதியும் அதன் வளர்ச்சி மற்றும் அதன் மாற்றங்கள் குறித்து தமது அனுபவபூர்வமான கருத்துக்களையும் தெரிவித்து வந்திருக்கிறார்கள். நாட்டியத்தில் காட்ட முடியாத ஞானமோ, சிறப்போ, கலையோ, செயலோ எவையுமே நமக்கில்லை என்பர். பரதக் கலையின் வளர்ச்சி குறித்து சென்னை பரதாஞ்சலி பரதநாட்டிய விற்பன்னர்களான வி.பி. தனஞ்செயன், சாந்தா தனஞ்செயன் ஆகியோர் இணைந்து "சிவயோகம்' (லண்டன்) சிறப்பு மலரில் எழுதிய கட்டுரை ஒன்றின் சில அம்சங்களைக் கண்டுக் குறிப்பிடுதல் தகும். நடனக் கலைஞர்களைப் பற்றி சங்க இலக்கியமான தொல்காப்பியம், சங்க இலக்கியமான பத்துப் பாட்டு, எட்டுத் தொகை போன்ற நூல்கள் மிக அதிக அளவில் கூத்து என்றும் கடத்தினை நிகழ்த்துபவர்கள் கடத்தல் என்றும் விரலியர் என்றும் எடுத்துக் கூறிப் பலவாறாகப் போற்றுகின்றன. சங்கம் மருவிய காலத்தில் தோன்றிய சிலப்பதிகாரத்தில் அரங்கேற்று காதையும் ஆய்ச்சியர் குழுவையும் பண்டைய நடனக் கலையின் நுட்பங்களையும் பாடு பொருள்களையும் விரிவாக எடுத்து இயம்புகின்றன. சிலம்பினுக்கு உரை எழுதிய அடியார்க்கு நல்லார் தம் உரையில் கூத்து நூல், பரத சேனாதிபதியம், இந்திர காளியம் எனும் நடன நூல்களைப் பற்றி விவரித்துள்ளார். இத்தகு காலத்தொன்மையுள்ள பரதம் காலப்போக்கில் தனது புறவடிவையும் அர வடிவான பாடுபொருளையும் மாற்றிக் கொண்டே வந்திருக்கிறது. எந்த ஒரு கலையும் அது தோன்றிய காலத்தில் இருந்தது போலவே இன்றும் இருந்தால் அக்கலை தேக்க நிலையை அடைந்து விட்டது என்று பொருள். ஆனால் பரதக் கலை காலத்திற்கு ஏற்ப தன்னுள் மாற்றத்தைக் கொண்டு இன்னும் புதிது புதிதாக தனது நோக்கிலும் பாடு பொருள்களிலும் மாறிக்கொண்டே இருக்கிறது. இம்மாற்றம் பழமையை முற்றிலும் விளக்கி புதுமை மாறாத பழமை ஒன்றே குறி அளவில் மாற்றத்தைக் கொள்ளாது எனும் வரம்பினும் புதுமை எனும் புத்தொழியைப் பாய்ச்சியது எனலாம். பண்டைய மூவேந்தர் காலத்தில் இக்கலை கோயில்களில் பணியாற்றிய ருத்ர பணிகம், தேவர் அடியார், ஸ்ரீ மாணிக்கம் என்பவர்களால் பேணி வளர்க்கப்பட்டது. காலப்போக்கில் கோயில்களில் வருவாய் குறையவே கோயில்களில் பணியாற்றிய தேவர் அடியார்கள் இக்கலையைத் தங்கள் இல்லத்தில் கற்பிக்கத் துவங்கினர். அவ்வாறு அவர்கள் கற்பித்தபோது இக்கலையில் தங்களுக்கென ஒரு பாணியைப் பின்பற்றினர். துவந்த காலத்தில் கோயில்களில் ஆடப்பெற்ற நடனம், முற்றிலும் இறைவனின் புகழைப் பாடுவதாகவும் இறைவன் நிகழ்த்திய செயல்களுமென புராணங்கள் கூறிய செய்திகளையே பாடுவதாகவும் இறைவன் நிகழ்த்திய செயல்களுமென புராணங்கள் கூறிய செய்திகளையே பாடுபொருளாகக் கொண்டு அபிநயத்துடன் ஆடியும் வந்தனர். இறைவனின் உலாவிலும் இக்கணிகையர் நான்கு வீதிகள் சந்திக்கும் பகுதியான சதுருத்தில் நடன நிகழ்ச்சியைச் செய்ததால் இது சதிர் என்னும் பெயரையும் பெற்றுத் திகழ்ந்தது. கோயிலை நீத்த இந்நடனம் கணிகையர் இல்லத்தில் கற்பிக்கப்பட்டபோது இதனது பாடு பொருளிலும் அமைப்பிலும் பெருமளவு மாற்றங்களைக் கொண்டது. இம்மாற்றங்களைப் பெரிதும் முறைப்படுத்தியவர்கள் தஞ்சை நால்வர் எனில் மிகையாகாது. தஞ்சை நால்வரின் பங்களிப்பில் பரதம் முறைப்படுத்தப்பட்டபோது இந்நடனத்தில் புஷ்பாஞ்சலி, பதம், வர்யும், ஜாவளி, தில்லானா போன்றன சேர்க்கப்பட்டன. இத்தகு மாற்றங்களைக் கொண்டிருந்தாலும் நால்வரின் படைப்புகளில் சிருங்கார தாமே பிரதான ரஸமாகக் கொள்ளப்பட்டது. சிருங்கார ரஸத்திலும் நாயக  நாயகி பாவத்தில் இறைவனுக்குப் பதிலாக அன்றிலிருந்து மன்னர்களைப் பாட்டுடைத் தலைவனாகவும் பாடல்கள் புனையப் பெற்றன. நடனங்கள் நிகழ்த்தப் பெற்றன. ஆங்கிலேயர் வருகை பின்னர் சுதந்திரம் என்னும் சமூக மாற்றம் மற்றும் அரசியல் மாற்றங்களினால் அனைத்துச் செயற்பாடுகளிலும் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன. அத்தகு மாற்றம் நடனத்திலும் ஏற்பட்டது. நடனம் கோயிலில் இருந்து கணிகையர் இடம் சென்று பின்னர் நடனப் பள்ளிகளை வந்தடைந்தது. நடனப் பள்ளிகளை வந்தடைவதற்கு முன் பரதம் சில ஊர்களைச் சார்ந்த கலைஞர்களின் தனித்துவப் பந்தணை நல்லூர், மெலாட்டூர், வழுவூர், காஞ்சிபுரம் எனும் பாணிகளைக் கொண்டு அப்பாணிகளின் விதிமுறைகள் இன்று வரை பின்பற்றப்படுகின்றன'' என்றவாறு அவர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். அதனைத் தொடர்ந்து திருமதி ருக்மணி அருண்டேல் உட்படப் பல நடன விற்பன்னர்கள் பரதநாட்டியக் கலையைச் செழுமைப்படுத்திப் பேணி வந்திருப்பதை நாமறிவோம். பாவம், ராகம், தாளம் ஆகியவற்றின் சங்கமமாக விளங்குவது பரதநாட்டியம். பாவமானது ஆண், பெண் இருபாலாருடைய மனத்திலுண்டாகும் உணர்ச்சிகளை ஜாடைகளால் எடுத்துக் காண்பிப்பது பாவமாகும். பாவமானது அவரவர்களின் பால், வயது மற்றும் சூழ்நிலைக்கேற்ற வண்ணம் வேறுபடக் கூடியது. இது கருத்துக்களைப் புலப்படுத்துவதோடு உணர்ச்சிகளை நவரஸங்கள் மூலம் அதாவது பாவத்தின் மூலம் வெளிப்படுத்திக் காட்டுவதேயாகும். இப் பாவம் நான்கு வகைப்படும். அவையாவன விபாவம், அனுபாவம், வியபிசாரி பாவம், சாத்வீக பாவம் என்பன. இந்நான்கு வகை பாவங்களும் கலந்து வருவது சஞ்சாரி பாவமாகும். இவ்விதமாக தமது நிருத்தியம் என்ற நூலில் குறிப்பிடும் பாத கலா வித்தகர் மீரா மங்கலேஸ்வரன் அவர்கள் ராகம், தாளம் ஆகியவற்றையும் விளக்கி இருக்கிறார். நிருத்தம், நிருத்தியம், நாட்டியம் நடனத்தின் முப்பெரும் பிரிவுகள் என்பதைக் குறிப்பிட்டு விளக்கும்போது நிருத்தியம் என்பதற்கு தரும் விளக்கம் கீழ்க்கண்டவாறு அமைகின்றது. "கீதம், அபிநயம், பாவம் இவைகளைக் கொண்டு தாளக்கட்டு விடாமல் ஆட வேண்டியவை நிருத்தமாகும். நடனமாகிய நிருத்தமும் அபிநயக் கலையால் கதையை (கருத்துக்களை) வெளிப்படுத்தும் நாட்டியமும் கலந்து திகழும் கலை நிருத்தியம் எனப்படும். பாடலின் பொருளைக் கை முத்திரைகளினாலும் தாளத்தினைப் பாதங்களைத் தட்டி ஆடுவதாலும் பாவத்தினை முகத்தினாலும் கண்களினாலும் வெளிக்கெõண்டு வரல் நிருத்தியமாகும். ரஸ பாவங்களைக் கூட்டி தாளக் கட்டுப்பாட்டுக்குள் அடக்கி கருத்தைப் புலப்படுத்தலே நிருத்தியமாகும். இதற்கு நிறையப் பயிற்சிகள் செய்ய வேண்டும். நன்றாகப் பயிற்சிகள் செய்யப்பட்டு ஆடப்படும் நிருத்தியம், மன நிறைவை அளிக்கவல்ல நுண்கலையாகும்'' எனக்குறிப்பிடுவர் பாவங்களையும் நவரஸங்களையும் பொருட்கள் மற்றும் செயற்பாடுகளையும் விளக்கும் அஸம்யுத ஆயத்தம் (ஒற்றைக் கை முத்திரைகள் மற்றும் ஸம்யுத ஹஸ்த்தும் (இரட்டைக் கை முத்திரைகள்) ஆகியவற்றையும் கண்டு விபரிக்கின்றனர். இங்கு நமது அட்டைப் படத்தில் இடம்பெற்றிருக்கும் நடன வித்தகி ரமா வைத்தியநாதன் தமது ஸம்யுத வரஸ்தம் மூலம் அருமையான பாவத்தை வெளிப்படுத்துவதை வாசகர்கள் கண்டு ரசிப்பார்கள்.

Mohini Attam

Some poses of Mohini Attam
Bharata Natyam

A typical nritya pose of Bharata Natyam dance with abhinaya.
Kuchipudi

Raja and Radha Reddy in a striking pose of Kuchipudi dance.
Odissi

Gorgeous Odissi pose. Picture courtesy of the Odissi Kala Kendra.

Kathak

The legendary exponent of Kathak, Birju Maharaj.

குச்சிப்புடி

குச்சிப்புடி இந்தியாவின் ஆந்திரப் பிரதேச மாநிலத்தில் வளர்ந்த ஒரு நடன நாடக வடிவமாகும். இப் பெயர் ஆந்திர மாநிலத்தின் கிருஷ்ணா மாவட்டத்திலுள்ள குச்சிலாபுரம் என்ற கிராமத்துடன் தொடர்புடையது. 17 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதிப்பகுதி தொடக்கம் இக் கிராமத்திலிருந்து பரவத்தொடங்கிய இது இன்று இந்தியாவின் ஒரு முக்கிய நடனமாகப் பிரபலமாகியுள்ளது.

வரலாறு

நெடுங்காலமாக தேவதாசிகள் இந்த நாட்டிய நாடகத்தை ஆந்திராவின் கோவில்களில் ஆடிவந்தார்கள். காலப்போக்கில் சமுதாய மாற்றத்தோடு தேவதாசி முறை இல்லாதொழியவே இடைக்காலத்தில் பிராமணர்களால் இது வளர்க்கப்பட்டதாகச் சொல்லப்படுகிறது. அக்காலத்தில் இது பல பாத்திரங்களைக் கொண்ட நாட்டிய நாடகமாக, ஆண்களாலேயே ஆடப்பட்டதாகத் தெரிகிறது.

தற்காலத்தில் ஆடப்படும் குச்சிப்புடி ஆரம்பகாலத்திலிருந்ததிலும், பெருமளவு வேறுபட்டுள்ளது. இன்று இந்த நடனம் தனிநபர் ஆட்டமாகப் பெரும்பாலும் பெண்களால் ஆடப்படுகிறது. இந்த ஆட்டம் பெரும்பாலும், சமயத்தொடர்புள்ள புராணக் கதைகளையே கருப்பொருளாகக் கொண்டுள்ளன. துரித பாத அசைவுகளையும், லாவகமான உடலசைவுகளையும் அடிப்படையாகக் கொண்டது இந்த நடனம்.

நாட்டிய நாடகம் மூலம் மக்களுக்கோ, அரசுக்கு ஒரு செய்தியைத் தரும் ஊடகமாகவும் இந்த குச்சிப்புடி நடனம் செயல்பட்டிருக்கிறது. ஒரு சமயம் நரச நாயக்கர் மன்னராக இருந்தபோது, வரிச்சுமையினால் மக்கள் படும் அவதியை மன்னர் பார்வைக்கு அரசவையில் இருந்த குச்சிப்புடி கலைஞர்கள் கொண்டு சென்றார்கள். மன்னனும் நிலைமையை உணர்ந்து மக்கள் துயர் தீர்த்தானாம்.

இசைக்கருவிகள்

இந்த நாட்டிய இசையில் கருவிகளாக ஹார்மோனியம், கஞ்சீரா, புல்லாங்குழல், வீணை மற்றும் வயலின் பயன்படுத்தபடுகிறது. மேலும், வாய்ப்பாட்டு பாடுபவர் கர்நாடக சங்கீதத்தில் பாட்டுப்பாட, நட்டுவனார் ஜதி சொல்ல, குச்சிப்பிடி நடனம் அரங்கேறும்.

நடனமுறை

குச்சிப்பிடி நடனத்தின் அங்கங்கள் நிருத்தம், நிருத்யம் மற்றும் நடனம் ஆகும். நிருத்தம் தீர்மானங்களையும், ஜதிகளையும் கொண்டது. நிருத்யம் என்பது பாடல் பகுதி. நடனம் என்பது முக பாவனைகள் மற்றும் கை முத்திரைகளை அடக்கியது ஆகும். நடனத்தில் ஒரு பகுதியாக வெண்கலத் தாம்பாளத்தின் விளிம்பின்மீது நின்றுகொண்டு ஆடுவதுண்டு. இந்தப் பகுதிக்கு பெயர் 'தரங்கம்' ஆகும். சில சமயம் தண்ணீர்ப் பானையுடனும் ஆடுவதுண்டு